Hoe maakte ik
mijn eerste Blue Tree?

Tekst voor dit blok

Het recept van mijn eerste Blue Tree:

oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
previous arrow
next arrow

Men neme:

de behoefte om iets te betekenen voor een ander

een portie lef om te beginnen

een plek om te werken Als ik niet had meegeholpen aan het maken van een Social Sofa voor de wijk, beter bekend als een ‘Benkske’, dan was die eerste Blue tree er waarschijnlijk nooit gekomen. Dat zit zo: het kale betonnen Benkske stond in The Living Museum en daar waren wij (ik en nog een aantal echte volhouders met mij!) maanden ‘kind aan huis’ om volgens een patroon, steentje voor steentje, de bank te mozaïeken. Wat een monnikenwerk! Eerst heb je alleen oog voor je taak; dat Benkske moet vol en af! Maar steeds meer kregen wij oog voor de leuke plek waar wij aan het werk waren; The Living Museum van Tilburg. We vingen gesprekken op die aan de grote tafel werden gevoerd, we hoorden bezoekers piano en ukelele spelen, we zagen in de verschillende ruimtes van het gebouw kunstwerken ontstaan en waren onder de indruk van de werken die overal (écht ooooveral!) hingen en stonden. Daarnaast was onze mozaïek-juf al een vertrouwd gezicht van The Living Museum; zij is een van de zogenaamde sleutelfiguren die het museum rijk is. Maar goed. Toen ons Benkske vorderde, en het einde van onze routine (elke maandag, dinsdag, woensdag, zaterdag wat uren in de weer met tegelknipper, spatel, tegellijm en kleine stukjes gekleurde steentjes friemelen) in zicht kwam, kwam er in mijn hoofd ook de ruimte om verder te kijken dan het Benkske groot was… wat wilde ik hierna? Ik was nog niet uitgespeeld hier… Er kwamen plannen om met wat anderen nog een klein object te mozaïeken, anderen uit ons clubje gingen aan de slag met glasfusion of sloten zich aan bij een kunstproject. En ik? Ik vroeg of ik wellicht, als het niet te veel was, misschien iets mocht gaan maken? Een Blue Tree? Misschien? En als antwoord kreeg ik te horen: Natuurlijk! Pak je ruimte, kies een plek om te werken en ga aan de slag! Nou ja zeg! Dat ging makkelijk? Ik was overrompeld door de positiefheid en openheid van The Living museum en zijn (sleutel)figuren! Wat een mazzel dat ik op deze toffe plek mijn ei gewoon leggen kon…. Ik bedoel, mijn Blue Tree creëren kon!

een mooie stapel takken Mijn Blue Tree is volledig gemaakt van snoeihout uit mijn eigen stadstuin: van mijn tientallen jaren oude Boeren Jasmijn en net zo oude Vlinderstruik. Het snoeihout vond ik destijds zo mooi, zo eigen, zo grappig en grillig dat ik ze heb bewaard… ze lagen in mijn kleine tuintje in de weg maar ik wist dat ik er iets mee ging maken…. destijds wist ik alleen nog niet wát….

Blauwe verf!!! Heerlijke blauwe verf! Ik had nog blikken met restjes staan in mijn schuurtje. Wie wat bewaard die heeft wat! En via een advertentie die ik plaatste op marktplaats heb ik nog wat tinten blauw op waterbasis en terpentinebasis uit andermans schuurtjes gekregen! Het was een gezellig klusje om al mijn uitgestalde snoeihout in The Living Museum blauw te schilderen. Aan aandacht geen gebrek. Ik vertelde iedereen die het horen wilde het verhaal over The Blue Tree Project en de betekenis van de blauwe boom.

Een enorm grote pot! (Deze mocht ik uitkiezen van The Living Museum, die hadden ‘achter nog wel wat staan’. Top!)

Vulling voor in de pot om een stabiele basis te maken voor mijn Blue Tree (Ook een leuk verhaal; buurmannen hadden hun overtollige stoeppetje-leg-zand gedumpt tegen de boom in onze straat waar ik, aan mijn kant van de boom, mijn gezellig gevulde plantenbakken heb staan. Ik ergerde mij verschrikkelijk aan dat gedumpte zand; alle poezen van de wijk en ook de poezen van mij zaten er dankbaar in ’te spelen’ en bij elke regenbui stroomde het zand over de stoep. Daarnaast is het voor de mooie boom zijn wortels ongezond, al dat extra zand op zijn voeten…. en toen de buurmannen dat zand ook nog eens tussen mijn bloembakken gingen scheppen was de maat vol! Ik schepte zoveel mogelijk van het gedumpte zand in grote zakken, hees ze op mijn karretje en wandelde ermee naar The Living Museum. Daar dumpte ik het zand, met alle boosheid en onaardigheid, in de grote pot. Zo! Opgelost! Dat luchtte zo op!

Een paar stukken oude steigerpijp en ander oud ijzer dat ik nog had liggen om als basis te dienen om de takken van mijn Blue tree aan te verbinden.

Twee zakken beton om af te toppen en de stukken steigerpijp op hun plek te houden. (Ook een heerlijk werkje: beton, water erbij, lekker doorroeren en glad strijken. Glad strijken? Nee; ik ging natuurlijk wat leuks doen met dit uithardende goedje: mijn handafdrukken werden vereeuwigd en we hadden nog mozaieksteentjes over van ons Benkske (zie in menu; De Living Museum is zo leuk) dus ik decoreerde de boel met her en der een glimmertje.

Heel veel ijzerdraad. In verschillende diktes. Stugge dikke draden voor lekkere stevigheid onderaan en dubbele lagen dunne draden voor hoger in de top.

Boormachine met houtboortjes in verschillende diktes. Waar ik kon heb ik in mijn blauwe bouwpakket aan takken steeds ter plekke gaatjes geboord om de onderdelen aan elkaar te kunnen vastmaken. Mijn blauwe boom groeide spontaan, intuïtief en gestaag. Regelmatig liep ik een rondje om mijn bouwsel heen om te ‘voelen’ waar de volgende tak zou komen. Ik werkte ter plekke bij de ingang van The Living Museum, meestal in de zon, soms in de regen. Ik kreeg nieuwsgierige blikken, voerde leuke en indringende gesprekken, vertelde over mijn Blue Tree en zijn betekenis en kreeg ook regelmatig tips van ‘stuurlui aan de wal’ haha. Mooiste opmerking blijft me altijd bij: “Hé, daar heb je een dwarsligger!” Een trouwe bezoeker wees mij daarbij op een tak die niet omhoog gebonden was maar meer horizontaal zijn weg vond in mijn blauwe boom. “Ja, verrek”, zei ik, “Nu zie ik de dwarsligger ook! Die horen er ook bij!”.

Tangetje om al dat ijzerdraad lekker te kunnen aantrekken en strak te kunnen draaien. Pittig klusje hoor; al dat ijzerdraad knippen, door de voorgeboorde gaatjes priegelen en dan de twee takken zo strak mogelijk aan elkaar binden. Voorlangs, achterlangs, nog een keer door het gaatje heen met dat ijzerdraad, net zo lang tot het stevig aanvoelde. Aandraaien van de twee uiteinden en dan, met het tangetje, het ijzerdraad nog meer op spanning brengen door er een soort knikjes in te buigen met het tangetje. Daar is een term voor die ik niet meer kan vinden op internet… In de foto’s hieronder zie je details van mijn Blue Tree, de takken en de verbindingen met de verschillende soorten ijzerdraad:

oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
oppo_32
PlayPause
previous arrow
next arrow

Verspreid de verf,
verspreid de boodschap!

Schilder ook een boom:

Deze foto komt met toestemming van de website van Bluetreeproject.com

Steek je handen uit de mouwen
en verf een boom blauw
om ons te helpen
onze boodschap te verspreiden:

1) Vind een dode boom die een ‘blauw leven’ nodig heeft.
2) Nodig je vrienden, familie, buurtbewoners of sportclub uit om met al die helpende handen de verf te verspreiden.
3) Check in bij jezelf en check in bij je vrienden; hoe gaat het met jou?

4) Maak een foto van jouw klusje en stuur deze naar ons! 
5) Registreer uw boom op www.bluetreeproject.com

Bron: www.bluetreeproject.com.au


Alternatieven voor een Blue Tree

Heb je geen boom om te schilderen?
Je kunt nog steeds deel uitmaken van onze beweging.
Bekijk op www.bluetreeproject.com ons Blue Tree Alternatives-boekje om inspiratie op te doen!

Bron: www.bluetreeproject.com.au

Bron: www.bluetreeproject.com.au